Bewustwording zorgt voor innerlijke rust en balans

Graag deel ik het derde deel van het drieluik geschreven door een van mijn cliënten, over zijn route voor, tijdens maar ook richting herstel. Zijn ervaring is uiteraard zeer persoonlijk maar in grote lijnen herken ik bepaalde aspecten bij veel van de cliënten met soortgelijke klachten, die door ons begeleid worden. Ieder individu heeft zijn eigen verhaal en zijn eigen ervaring. Velen hebben te leiden onder de uitdagingen in het leven, dagelijkse teleurstellingen, ziekte, situaties uit het verleden, keuzestress, kortom leed in de breedste zin van het woord.

In het laatste deel van het drieluik is de belangrijkste boodschap dat de cliënt zelf het cruciale onderdeel heeft volbracht in zijn herstelproces. Hij heeft hulp en ondersteuning aanvaard en daarmee de KEUZE gemaakt om weer perspectief en zingeving te hervinden, voor zichzelf maar ook voor zijn omgeving.

Tijdens de lange weg van mijn herstelproces was het heel opmerkelijk hoe snel ik mentaal vermoeid was. Een gesprek van een half uur voelde alsof ik een marathon had gelopen, hoofdrekenen leek ik te zijn verleerd. Wat een groot contrast met mijn fysieke conditie die veel sneller verbeterde. Het was dan ook heel moeilijk om te starten met de re-integratie op mijn werk.

Gedurende mijn herstelproces zocht ik antwoord op de vraag: waar word ik nou gelukkig van? Zowel in werk als privé. Het mooie was dat ik zoveel innerlijke rust had dat ik geloofde dat de antwoorden vanzelf wel zouden komen. Het zou zich wel uitwijzen.

Omdat ik ziek was had ik altijd het idee dat ik ook weer beter zou worden. Ik had hier zelfs het duidelijke beeld bij dat dit zou zijn op het moment dat ik met een innerlijke rust wakker zou worden en op zou kunnen staan. In mijn herstelproces kan ik geen moment aanwijzen wanneer dit precies was. Eerlijk gezegd vraag ik mij af of ik wel ooit helemaal beter wordt, zoals ik dat in eerste in instantie voor ogen had. Uiteindelijk is mijn mentale conditie weer terug, maar sommige persoonlijke eigenschappen zitten zo diepgeworteld, die verander ik niet, zo ben ik nu eenmaal. De persoonlijke valkuilen zijn er dus nog steeds. Ik voel nog regelmatig een worsteling tussen verstand en gevoel. Door mijn verantwoordelijkheidsgevoel en doelgerichtheid heb ik nog steeds de neiging om de balans te verliezen. Er is echter één groot verschil met het verleden: ik ben mij hier enorm bewust van en doe er ook wat mee!

Ik vind het prettig als er privé niet te veel gepland staat en vooral dat er geen exact tijdstip vaststaat. Het is heerlijk om veel meer spontaan iets te doen op het moment dat ik hier zelf zin in heb. Nee zeggen gaat me nog niet gemakkelijk af, heb hier soms nog behoorlijk moeite mee. Datzelfde geldt voor het niet meer voldoen aan de verwachting van anderen, en doen wat ik zelf wil. Ik word hier nog wel eens onrustig van: wat zal die ander nou denken? Op het moment dat ik mij realiseer dat het toch weer gebeurd is, ben ik nu wel zover dat ik hier achteraf op terugkom. Uiteindelijk is het belangrijkste dat ik mij er zelf goed bij voel.

Wat ik heb moeten leren – en wat mij ondertussen goed af gaat – is tijd voor mij zelf alleen “claimen en nemen”. Ik vind het ontspannend om een rondje op de racefiets te maken. Daarnaast blijft het heerlijk om samen met echtgenote en hond een mooie wandeling te maken.

Het geluk in mijn werk heb ik ook terug gevonden: ik ben gewisseld van baan en ben overgestapt naar een familiebedrijf. Een bedrijf dat gericht is op langdurige samenwerking en stuurt op dat het vooral leuk is. Het mooie is dat verandering ook energie geeft.

Wat me enorm helpt is dat ik “baas over eigen agenda” ben geworden. Ik zorg er voordat er niet te veel afspraken op een dag ingepland worden. I.p.v. om 7.00 uur de eerste afspraak in te plannen – waardoor ik al onrustig wakker wordt – stuur ik aan op 8.30 uur. Zo kan ik zonder gevoel van druk de dag opstarten. Daarnaast plan ik geen afspraken meer direct achter elkaar, hier zit altijd tijd tussen. Zelfs de reistijd plan ik in mijn agenda in. Dit doe ik bewust veel te ruim, zodat ik op tijd een waarschuwing op mijn telefoon krijg, wat er toe leidt dat ik op tijd in mijn auto stap. Zo voel ik niet de hele autorit de druk van of ik wel op tijd zal aankomen. Ik vind het namelijk nog steeds erg vervelend als ik ergens te laat aankom.
Ik “durf” – los van het verwachtingspatroon van een ander – zelfs afspraken te verzetten om rust en ruimte te creëren. Voor een ander is dit misschien allemaal zeer vanzelfsprekend, maar voor mij voelde dit als tegen mijn natuur in. Dit is voor mij een enorme zegen dat mij dit lukt.

En ja, helaas word ik soms nog wel eens met een onrustig gevoel in mijn buik wakker. Ik ben hier op dat moment zeker niet blij mee en wil hier dan ook zo snel mogelijk van af. Wat hierbij helpt is direct tijd en ruimte vrij te maken om voor mezelf te analyseren wat deze onrust in mij veroorzaakt. En het allerbelangrijkste: de oorzaak ook daadwerkelijk aan te pakken. Soms is het delen van je zorgen met een ander al voldoende.

Uiteindelijk probeer ik heel bewust er constant voor te waken dat mijn dag invulling niet bestaat uit het afwerken van to-do-lijstjes van zaken die moeten. Verder blijf ik dicht bij mezelf, dat voelt niet alleen fijn, dat is juist ook mijn kracht. Ik weet waar ik gelukkig van word, ben bewust van wat er gebeurt, geniet en leef.

Dit is het laatste deel van een drieluik. Lees hier deel 1 en deel 2. Al onze nieuwsberichten rechtstreeks ontvangen per mail? Meld je hier aan voor onze nieuwsbrief.