Een achtbaan aan gevoelens en vragen

Onderstaand verhaal is deel 2 van een drieluik, geschreven door een van onze cliënten, op basis van zijn eigen persoonlijke ervaring met burn-out. Op verzoek van de cliënt delen wij dit verhaal anoniem. 

En toen…….. toen voldeed ik toch aan het beeld waar ik mij in eerste instantie zo tegen verzet had: lang uitslapen en de hele dag op de bank liggen. Iedere morgen lag ik tot 11 uur in bed. Voor mijn gevoel moest ik mijzelf uit bed “hijsen”. Het eerste wat ik deed was het kussen uit bed pakken en beneden op de bank klaar leggen voor de rest van de dag. Wat voelde ik mij ontzettend moe en lusteloos!

Ik kon niets om mij heen verdragen en wenste geen bezoek, geen telefonisch contact en had ineens een hekel aan social media. Ook wou ik nergens anders naar toe omdat ik het daar meteen te druk vond. Autorijden gaf te veel prikkels en kostte ontzettend veel energie. Eigenlijk wou ik maar een ding: met rust en alleen gelaten worden. Iedere prikkel was er een te veel!

Waar ik enorme moeite mee had was om berichtjes van belangstellenden niet meteen te beantwoorden. Eigenlijk had ik hier geen zin in, maar voor mijn gevoel kon ik het toch niet maken om pas veel later te reageren. Dit voelde als een enorme worsteling. De nachten waren onrustig door het piekeren. Ook dat was weer een worsteling: eigenlijk wou ik opstaan omdat ik niet kon slapen, maar mijn gevoel zei dat ik dat voor mijn echtgenote niet kon maken. En zo waren er nog veel meer zaken waar mijn wil en gevoel constant met elkaar in gevecht waren. Waar kwam dat toch vandaan?

In films zie je wel eens dat op het moment dat iemand dood gaat, de geest uit het lichaam stijgt en naar zichzelf kijkt hoe hij daar ligt. Vaak had ik een soortgelijk gevoel, waarbij ik naar mijzelf keek en dacht: kijk mij nou eens liggen! Hoe heb je het nou zover laten komen?

Wat mij altijd zal bijblijven is een moment toen ik op de bank half lag te slapen en mijn echtgenote van het werk thuis kwam en niet veel later de kinderen van school kwamen. Mij viel op hoe harmonieus en leuk dat ging en ik realiseerde mij niet alleen dat ik die momenten nooit meemaak, maar vooral ook dat ik diegene was die het ‘s avonds laat na zijn werk thuis nog ff orde op zaken kwam stellen, door iedereen te corrigeren en aan te geven hoe het dan wel moest….. Ai!

Wat ik achteraf erg bijzonder vond was dat ik vanaf het begin een drang had om op te ruimen in mijn leven. Zo heb ik direct diverse overbodige spullen verkocht via Marktplaats en van een aantal contacten in mijn privé-omgeving afstand genomen.

Voor hulp kwam ik eerst via de huisarts bij de praktijkondersteuner van de huisartsenpraktijk terecht. Naar mijn idee ging hij me niet echt helpen om beter te worden. Achteraf denk ik omdat hij niet confronterend genoeg was. Een andere optie was een psycholoog…. Dat was niks voor mij! Was het mijn trots die me dit ingaf? Door de huisarts werd meteen over medicijnen gesproken, maar duidelijk was dat die mij niet beter gingen maken. Waarom zou ik ze dan slikken? Ik had vanaf het begin het idee dat ik, om beter te worden, echt de confrontatie met mezelf aan moest. Hier gingen medicijnen niet bij helpen.

Een collega maakte mij erop attent dat Gera van The Human Works misschien hulp kon bieden. Ik kende Gera vanuit mijn werk, wij hadden in het verleden al eens samengewerkt. Dat was destijds prettig verlopen en ik had het gevoel dat we wel een “klik” hadden. Dus een eerste afspraak gemaakt en naar Renkum gereden.

Wat mij erg aansprak was dat zij mijn achtbaan aan gevoelens en vragen direct duidelijk – en ook wel confronterend – kon plaatsen. Zo had ik in eerste instantie sterk de neiging om anderen de schuld te geven voor de situatie waar ik in was beland, maar ik had het toch echt zelf zover laten komen. Ik was dan ook zelf degene die mijzelf beter kon maken, ik zou het toch echt zelf moeten doen, Gera kon mij hierin begeleiden en coachen. Op dat moment geen leuke dingen om te horen, maar ik was er wel direct van overtuigd dat ik, om weer beter te worden, ECHT de confrontatie met mijzelf aan moest. Dat is ook de reden geweest dat ik heb besloten om geen medicijnen te nemen: in mijn beleving zouden medicijnen mij remmen om die confrontatie daadwerkelijk aan te gaan.

Veel wandelen hielp om de achtbaan aan gevoelens en vragen tegemoet te treden. Op advies van Gera ben ik gaan opschrijven wat mij bezighield. Dit hielp om mijn gedachtes en inzichten te ordenen. Zo kwam ik tot inzicht dat ik de neiging heb om te voldoen aan het verwachtingspatroon van een ander, zowel in privé als werk. Ik had moeite om nee te zeggen en mijn eigen grenzen aan te geven. Door het schuldgevoel dat ik nooit thuis was nam ik privé geen tijd voor mezelf, maar paste ik me aan de rest van mijn gezin aan.

Mijn leven bestond uit het afwerken van veel te lange lijstjes, waardoor ik een constant gevoel had van: moeten, moeten, moeten! Vanuit mijn enorme verantwoordelijkheidsgevoel deed ik eerst wat moest gebeuren, voordat ik mijzelf iets gunde. Door de veel te lange to-do-lijstjes kwam ik hier überhaupt niet aan toe. Hierdoor kon ik niet meer genieten van de dingen die ik deed. Alles voelde als een verplichting. Ik had het gevoel gevangen te zitten en wist niet hoe ik hieruit moest komen. Ik was bang voor verandering. Hoe moet dat straks dan verder?

Vanuit mijn gezin kreeg ik alle ruimte om mijzelf te herontdekken, hier ben ik hen enorm dankbaar voor. Ik realiseerde mij later pas hoe groot de angst bij hen moet zijn geweest voor hoe ik hieruit zou komen. Krijgen we wel de echtgenoot en vader terug waar we altijd van hebben gehouden?

Toen ik voor mijzelf een aantal vragen beantwoord had en mijn situatie wat helderder werd, had ik al snel door dat dit een enorme kans voor mij was om mijn hele leven opnieuw in te richten, zodat dit weer dicht bij mijzelf zou passen. Ik was (in oude DOS-termen) echt toe aan een “format C: met nieuwe installatie”. Vanaf dat moment ben ik – ondanks meerdere gefronste wenkbrauwen – gaan communiceren dat ik “blij” was dat me dit was overkomen.

Toch bleef ik met een aantal vragen zitten over “waarom ik zo ben zoals ik ben”. Zaken die ik liever misschien wel anders had gezien, maar oh zo diepgeworteld zitten, dat dit een onderdeel is van wie ik ben. En alsof het zo had moeten zijn, gaf mijn vader mij in die fase het boek “Het geluk van Limburg” van Marcia Luyten. Dit boek gaf mij inzicht in hoe mijn sociaal culturele omgeving – waarin ik was opgegroeid – mij had gevormd.

Vanaf dat moment ging het voor mijn gevoel weer bergopwaarts. Ik werd niet meer met een onrustig buikgevoel wakker. Het leek erop dat ik eindelijk innerlijke rust had gevonden, ik was beter in staat om meer in het moment te leven en was me meer bewust van de omgeving waarin ik mij bewoog. Wat mij ook rust gaf was dat ik van de diverse nodige verbouwingen/klussen thuis een meerjarenplanning had gemaakt. Niet alles hoeft – en kan – tegelijk. Ik was zelfs in staat mijn baan te relativeren: het is tenslotte maar werk! Voor mijn gevoel kwam ik steeds beter in balans.

Daar waar ik in het proces naar de burn-out toe eerst fysieke klachten kreeg en daarna de vermoeidheid met geestelijke klachten toesloeg, voelde ik mij tijdens mijn herstelproces eerst fysiek steeds beter en fitter, en liep het geestelijke herstel hier behoorlijk op achter. Er was nog een lange weg te gaan…..

Het derde en laatste deel van dit drieluik verschijnt binnenkort. Deel 1 kun je hier teruglezen. Al onze nieuwsberichten rechtstreeks ontvangen per mail? Meld je hier aan voor onze nieuwsbrief.