Overspannen of een burn-out? Dat zou mij nooit gebeuren!

Onderstaand verhaal is deel 1 van een drieluik, geschreven door een van onze cliënten, op basis van zijn eigen persoonlijke ervaring met burn-out. Op verzoek van de cliënt delen wij dit verhaal anoniem. 

In mijn rol als leidinggevende bij een bouwbedrijf kreeg ik de laatste jaren regelmatig te maken met medewerkers en collega’s die overspannen of met een burn-out uitvielen. Hoewel ik altijd het gevoel had me aardig in hen te kunnen verplaatsen, moet ik eerlijk toegeven dat ik dit toch uiteindelijk maar zwak vond. Geheel passend in de stoere bouwcultuur, waarin je nooit nee zegt en het niet gebruikelijk is dat je gevoelens en omgangsvormen bespreekbaar maakt. Een sector ook, waarin de druk op medewerkers extreem hoog is. Veroorzaakt door grote risico’s met kleine financiële marges, te krappe planningen, tegenstrijdige belangen en onvoldoende middelen, zoals te weinig goede vakmensen. Dit alles probeert men te compenseren door hard en lang te werken. Zo ook ik, ondanks dat ik zag wat er met collega’s en medewerkers gebeurde. Maar IK was sterk genoeg. Overspannen of een burn-out? Dat zou mij NOOIT gebeuren!

Als kleinzoon van 2 mijnwerkers kreeg ik met de paplepel ingegoten dat je met hard werken heel veel kon bereiken. Opgroeiende in een klein Zuid-Limburgs dorpje, in een tijd waarin de Rooms-Katholieke kerk nog behoorlijk belangrijk was, ging het vooral om prestaties. En dan vooral om mijn prestaties op school. Ik herinner mij dat “Hoe gaat het op school?” de eerste vraag was die mij altijd gesteld werd. Achteraf realiseerde ik me pas dat er nooit gevraagd werd naar hoe het met me ging of hoe ik mij voelde. Misschien is mij die vraag wel degelijk gesteld en heb ik op een gegeven moment zelfs wel standaard geantwoord met hoe het met mij op school ging. Maar goed, in mijn beleving ging het om mijn prestaties en niet om mijn gevoel.

Mijn middelbare schoolperiode was de fase waarin mij vader carrière maakte. Tijdens het avondeten ging het vooral over het werk van mijn vader en hoe goed wij het als gezin wel niet hadden, omdat het ons financieel goed ging. Iets dat binnen onze familie niet echt gebruikelijk was. Daarnaast waren uiteraard de schoolprestaties een belangrijk onderwerp van gesprek. Gepuberd heb ik volgens mijn ouders nooit, NEE zeggen heb ik dus niet geleerd.

Na mijn HBO-studie fluitend te hebben gehaald, ging ik aan de slag bij een bouwbedrijf, in een functie die op dat moment nieuw was binnen dat bedrijf. Geen probleem, dat doe je toch “gewoon”. Later heb ik vol trots nog vaker verteld dat ik de dag na de verdediging van mijn afstudeerscriptie, direct mijn eerste werkdag had. En dat zelfs 2 weken voor de bouwvak. Ik ging toch niet, net als andere medestudenten, eerst op vakantie.

Binnen 3 jaar gaf het bedrijf aan dat het tijd was voor een volgende stap, omdat ik de functie was ontgroeid. Daar kwam de beloning voor het harde werken. Niets was me immers te veel, ik had een grote betrokkenheid en een enorm verantwoordelijkheidsgevoel.

Met deze instelling ben ik in de loop der jaren “opgeklommen” tot directeur, deze heeft mij uiteindelijk gebracht tot waar ik gekomen was. Maar wat ik mij toen nog niet realiseerde, was dat deze me niet zou helpen daar waar ik op dat moment was.

De – achteraf gezien voor mij persoonlijk extreme – hoeveelheid, aard en omvang van zakelijke problemen die op mij afkwamen zorgden ervoor dat ik nog harder en langer ging werken. Privé werd het leven kleiner en kleiner, voor sporten en bewegen was geen tijd. Ik stond totaal niet stil bij de vraag of dit voor een normaal mens wel alleen te handelen was. Door mijn enorme verantwoordelijkheidsgevoel zoog ik mij als een spons vol met alle zakelijke problemen. Hulp vragen deed ik niet, want ik dacht dat van mij verwacht werd dat ik alles alleen zou oplossen. Thuis moest er nog het nodige verbouwd en onderhouden worden, hier probeerde ik mijn ogen voor te sluiten. Signalen, zoals “papa zit weer in de werktunnel” wou ik niet waarnemen. Zelfs de diagnose van de huisarts dat ik diverse symptomen van een burn-out had, deed mij niet stoppen. Het bedrijf kon mij NU immers niet missen.

Totdat – na een veel te korte kerstperiode – op vrijdagavond op kantoor het besef kwam dat het echt niet meer ging. Ik kon echt niet anders dan voor de volgende maandagmorgen een afspraak maken om aan te geven hoe het met mij ging. En daar zat ik dan: gevoelens van falen en opluchting streden om voorrang. Vanuit mijn enorme verantwoordelijkheidsgevoel heb ik zelfs nog afgesproken dat ik een korte time-out zou nemen.

Eenmaal thuis verzette ik mij in eerste instantie tegen het beeld dat ik had van iemand met een burn-out, namelijk lang uitslapen en op de bank liggen. Dus wat deed ik: netjes op tijd opstaan. Ik heb mij nooit gerealiseerd dat ik een “Duracell-konijn” was, maar het duurde zeker 3 weken totdat ik een beetje tot rust kwam, en toen……

Toen viel ik in een enorm gat…….

Deel 2 en 3 van dit drieluik publiceren wij in de komende weken. Al onze nieuwsberichten rechtstreeks ontvangen per mail? Meld je hier aan voor onze nieuwsbrief.